Trzy najczęstsze zaburzenia, z którymi pracuje neurologopeda z pacjentami dorosłymi:

Afazja – zaburzenie mowy występujące na skutek uszkodzenia mózgu.

Z afazją mamy do czynienie w wyniku udaru, wypadku, guza mózgu czy np. operacji neurochirurgicznej. Afazja jest bardzo skomplikowanym zaburzeniem mowy i komunikacji zwykle jednak mówi się o jej odmianie motorycznej lub sensorycznej.

• Afazja motoryczna to taka, w której pacjent nie potrafi nazwać, powtórzyć, wymówić słowa, którego chce użyć. Jest to zaburzenie niezwykle frustrujące, ponieważ pacjent zna potrzebne słowo, doskonale wie, o czym chce powiedzieć, a nie potrafi.
• Afazja sensoryczna natomiast to sytuacja w której pacjent mówi, ale jego mowa jest niezrozumiała dla otoczenia. Pacjent nie zdaje sobie sprawy z tego, że z jego ust wydobywają się niezrozumiałe dźwięki.

W terapii neurologopedycznej najczęściej mamy do czynienia z mieszaną postacią afazji, która łączy elementy afazji motorycznej i sensorycznej.

Dyzartria – to zaburzenie mowy polegające na trudnościach oddechowych, artykulacyjnych i fonacyjnych.

Co to oznacza?

• Zaburzenia oddechowe to nieumiejętność gospodarowania oddechem, np. oddech jest zbyt płytki by sprawnie mówić, pacjentowi „brakuje” powietrza do mówienia
• Wszelkie zaburzenia artykulacyjne to zniekształcenia dźwięków mowy powodujące utrudnione jej rozumienia prze osoby w toczeniu, często spowodowane np. niedowładem nerwów w obrębie twarzy
• Zaburzenia fonacyjne to trudności z wytworzeniem dźwięku, który powstaje w krtani – zaburzenia głosu, który może być męczliwy, cichy, drżący

W przypadku takich objawów, warto się skonsultować z neurologopedą. Zaburzenia te najczęściej występują na skutek udaru, wypadku czy choroby neurologicznej.

Dysfagia to inaczej zaburzenia połykania.

Najczęściej mamy z nią do czynienia po wystąpieniu:

• udaru u pacjenta,
• po wypadkach,
• operacjach w obrębie twarzy i szyi
• czy w chorobach neurologicznych takich jak np. choroba Parkinsona.

W razie występowania niepokojącego krztuszenia się, chrypki po jedzeniu, nagłego chudnięcia pacjenta po udarze czy dyskomfortu podczas spożywania pewnych konkretnych pokarmów, warto skonsultować się z neurologopedą. Neurologopeda pomoże dopasować ćwiczenia oraz sposób pobierania pokarmów i płynów przez pacjenta w taki sposób, aby było ona bezpieczny i komfortowy. Zaburzenia związane z połykaniem, niosą ze sobą duże ryzyko dla pacjenta związane z aspiracja płynów czy nawet zakrztuszeniem.